«واقعنمایی» از جمله روشهای تربیتی است که در فرهنگ تربیت علوی، بسیار بروز و ظهور دارد. آشنا ساختن متربّی با واقعیتها، از اصلیترین وظایف مربّی است و اگر این مهمّ تحقق یابد، مسیر رشد و تکامل تربیتپذیر بسیار هموار میگردد. نوشتار پیش رو با روش توصیفی ـ تحلیلی تلاش دارد تا با ژرفاندیشی در فراز آغازین نامه 31 نهج البلاغه، حتمیت مرگ، گذرا بودن عُمر و مرارتهای دنیا را به عنوان سه مورد از واقعیتهایی را که امیرمؤمنان علی (علیه السلام) بدان تنبّه بخشیده اند، اصطیاد و آثار تربیتی آنها بیان نماید. غفلت زدایی، نفروختن نعمت حیات دنیا به ثمن بخس، تلاش برای نیل به نیکبختی و ... از جمله آثار تربیتی واقع نمایی است.