از آنجا که محیطهای آموزشی، بهویژه دانشگاهها وظیفهای مهم در تربیت افراد به عهده دارند، رعایت اخلاق حرفهای استادان دانشگاهها به دلیل تأثیرگذاری شگرف روی دانشجویان امری ضروری است. استادان معارف در دانشگاهها نمونه انسان متدین، وارسته و متخلق به اخلاق الهی تلقی میشوند. لذا شایسته است استادان محترم ضمن توجه به اهمیت نقش و وظیفه اجتماعی و الهی خود در قبال نسل جوان، علاوه بر ارتقای سطح علمی خود، بینش و رفتاری متناسب داشته باشند تا بتوانند عملاً در مسیر آشنایی بیشتر فراگیران با اخلاق و تربیت اسلامی گامهای مؤثرتری بردارند؛ ازاینرو، پژوهش حاضر با روش کتابخانهای و استفاده از منابع دینی، بهصورت توصیفی ـ تحلیلی به بایسته های اخلاقی استاد در سه مرحله قبل، حین و بعد از تدریس پرداخته است. لزوم خودسازی، خودکارآمدی و دانش و بینش، قبل از تدریس و نیز پاکیزگی و آراستگی ظاهری، خوشرو بودن و خویشتنداری هنگام تدریس و ضرورت ارتباط مداوم با دانشجویان، هماهنگی گفتار و کردار، پیگیری مباحث درسی و غیردرسی دانشجویان پس از تدریس از جمله ویژگی های اخلاقی هر استاد به ویژه مدرس معارف اسلامی است. بهترین راهکار برای بهبود اخلاق تدریس، تلاش برای تهیه و تدوین منشور اخلاقی در دانشگاهها با کمک مسئولان امر و صاحبنظران و نهادینه کردن این امر در دانشگاههاست.
